Nieuwsbrief Mei 2021
Ongeveer 65 jaar geleden in het seminarie, hadden we een liedje “Tis de vrolijke maand mei”. Nou, er is dit jaar niet al te veel vrolijkheid! Covid heeft eindelijk de Mekong rivier bereikt, na ruim een jaar in het land te zijn geweest. Als oude man met gezondheidsproblemen zit ik redelijk goed opgesloten in mijn huis in de rijstvelden. Godzijdank heb ik wat fitnessapparatuur en kan ik mijn eigen maaltijden bereiden. Covid werd bijna een jaar lang behoorlijk aangestampt, maar er is nu een variant hier opgedoken, en iedereen moet een mondmasker op, en je kunt geen enkele winkel of bank binnengaan, of zelfs een ziekenhuis of dokterspraktijk, kerk of tempel, zonder een temperatuurcontrole en een handen was met een of ander plakkerige rommel .
De zelfgemaakte mondkapjes komen nog steeds goed van pas, zeker nu weer in de lockdown.
De economie hier is vreselijk, dankzij het onvermogen van de overheid om voldoende vaccins aan te schaffen. Er wordt gezegd dat Amerikanen terugvliegen naar de VS om gevaccineerd te worden. Bijna al onze kinderen die klaar waren met studeren en naar een baan gingen, zijn teruggekeerd; ontslagen en straatarm. Ik laat ze werken op de boerderij en in de moestuinen, helpen in keukens en met de baby’s en peuters op de kinderkamer. In ruil daarvoor krijgen ze kost en inwoning, eten en medicijnen, plus een salaris, dat meestal 2/3 is van wat ze in de buitenwereld zouden verdienen. Op dit moment hebben we er 21! De kinderen hebben echt geluk dat een gezin in Atlanta helpt met hun ondersteuningsgeld en medicijnen.
De kinderen (ongeveer 140 van hen), hebben verschillende gevoelens over het feit dat ze de schoolvakantietijd (die ongeveer 3 weken is verlengd) niet kunnen doorbrengen met naar het winkelcentrum of films of Waterworld, enz. gaan. De jongens zijn er nogal makkelijk over, maar de meisjes hebben een hekel aan de regels en de meesten hebben de rook uit de oren en schuim bij de mond over de regels van de overheid. Af en toe hoor ik een kudde van hen de trap opklimmen en mij de schuld geven van hun hachelijke situatie. Ik wijs hun erop dat ik niet voor het Ministerie van Volksgezondheid werk, maar dat weerhoudt ze er niet van om te snauwen en te grommen.
Maandagmorgen is altijd de poetsdag voor de jongens in het Sarnelli huis.
De kinderen zouden op 16 april gaan kamperen, maar de politie en het leger hebben controleposten ingezet om te voorkomen dat mensen van de ene provincie naar de andere gaan, en ze zouden zeker een paar vrachtwagens vol met kinderen een boete geven en ze terug naar huis sturen. We hopen dat de lockdown in mei wordt opgeheven en dat de kinderen dan alsnog de kans krijgen om te gaan kamperen. Ik hoop alleen dat de mollahs in de regering de verkoop van bier niet verbieden, zoals ze vorig jaar 3 maanden deden.
U bent verzekerd van de gebeden van de kinderen en blijf veilig en gezond!
God zegene je!
Father Mike, Father James, broeder Keng en personeel
