Nieuwsbrief Oktober 2020
Iets meer dan twee weken geleden hadden we een echte tragedie omstreeks 19.30 uur . Er gebeurde een vreselijk incident nabij Sarnelli House. Een man uit het dorp hing zichzelf op met behulp van touw van het volleybalnet op het basketbalveld. Hij verloor zijn geloof en leidde een ellendig leven. Naar verluidt werd hij regelmatig door zijn vader geslagen. Hij ging naar de Katholieke school in Viengkhuk, kreeg toen een baan in het buitenland en keerde terug om te trouwen. Hij raakte verslaafd aan het roken van wiet en hij verloor zijn baan, en zijn vrouw en kind verlieten hem. Hij werd toen een Boeddhistische monnik en eindelijk kwam hij weer thuis, maar zijn ouders lieten hem niet in huis blijven. Hij dwaalde door het dorp, maar was niet gewenst of geaccepteerd. Ik denk dat hij geen reden meer zag om door te gaan met leven. Kort nadat hij zichzelf had opgehangen, slopen vier van onze kleine jongens het Sarnelli House uit en vonden het lichaam aan het basketbord hangen. Ze renden schreeuwend naar de huismoeders, die zich vervolgens haastten om een van de landarbeiders te halen, die verder belden voor een ambulance en de politie. Er is een huis voor de jongens en twee huizen voor de meisjes in dat gebied. Die avond durfde geen enkele kind naar de badkamer te gaan. Ze vlogen meteen hun bedden in en de volgende ochtend lieten de huismoeders hen zelf hun beddengoed wassen en pas daarna kregen ze hun ontbijt en een snack voor school. We hebben de arme man woensdagmiddag begraven. Het is onnodig om te zeggen dat er ’s nachts geen uilskuikens meer naar buiten sluipen.
Oudere meisjes vertrekken voor een werkopleiding van zes maanden in winkels en fabrieken. Sommigen worden betaald, meestal een schijntje, en anderen niet. We steunen ze allemaal hoe dan ook. Sommigen komen in de problemen, meestal met een jongen. Een jongen raakte verslaafd aan speed en dan proberen we ze te helpen door met hen te praten en in de gaten te houden. Echter elke school voor beroepsonderwijs stuurt kinderen zes maanden tot een jaar op pad, werkend op plaatsen die de school kiest, niet de leerling.
Scholen zijn weer begonnen met voetbaltoernooien. Mond- en neusmaskers zijn verplicht in winkels, banken en ziekenhuizen, enz. Veel kinderen dragen overal mond en neusmaskers. Men weet nooit helemaal zeker wie tegenover hem staat. Ze zien er allemaal uit als de Taliban.
Foto’s van een voetbaltoernooi uit 2016 te Nongkhai. Father Ole als scheidsrechter en zowaar kunstgras!!
Het verhaal van onze verpleegster Kate continueert. Ze zou op een repatriëringsvlucht Thailand binnenkomen vanuit Sydney. Ze zat in het vliegtuig, maar kreeg te horen dat ze niet het soort visum had dat nodig was voor die vlucht. Dus haar werkvergunning en visum liepen allebei af. Ze zal helemaal opnieuw moeten beginnen als ze hier ooit terugkomt. Haar man, Brian, mist zijn vrouw erg en zijn jongere broer die een hersentumor heeft, is vanuit Spanje terug gevlogen naar Ierland om zijn laatste dagen daar thuis door te brengen. Brian zal op 10 oktober of daaromtrent naar Ierland vliegen om bij hem te zijn.( Helaas is Brian zijn broer vrijdag 2 oktober overleden)
Hierdoor blijft de 82-jarige Father Mike, hij met afnemende lichamelijke en geestelijke vermogens, samen met broeder Keng, de kudde hier in bescherming nemen. Ik verwacht niemand terug tot januari op zijn vroegst. Als dit alles bij het personeel doordringt, zullen we zien op wie we echt kunnen vertrouwen.
Father Mike Shea en brother Keng.
Bid voor ons allemaal, en blijf veilig en gezond! Wij bidden dagelijks voor jullie.
Father Mike
