Nieuwsbrief februari 2016

Februari

We hebben een mooi Valentijns feest voor de kinderen gevierd. Alleen Ole en ik waren hier, geen vrijwilligers of gasten en de kinderen wilden ei-noedels met varkensvlees enz. Ze kregen ook cake uit de bakkerij, popcorn en ijs. Ze zongen en dansten. Ze kregen ook gekleurde harten. Ole en mijn T-shirts zitten nog steeds onder de glitters. De dame die de was doet zal het niet leuk vinden.

 

 

 

Deze maand heb ik gevierd dat ik 50 jaar geleden naar Thailand ben gekomen. Ik zie nog steeds de drie priesters voor me die me op kwamen halen van het oude vliegveld van Don Muang. Larry Patin gaf taal les. Hij was een jaar voor mij gewijd. Eddie O’Connor was twee jaar vóór mij en Roger Godbout was toen 50 jaar; één van de oprichters van de missie in Thailand. De zon stond achter hen. Zij hadden de witte habijten aan, die we toen altijd droegen. Alle drie zijn ze nu overleden. Ik hoop ze weer te zien wanneer ik deze wereld verlaat en zij weer op mij wachten. Zie meer onder rubriek: “Fotoboek & Verhalen”

We hadden deze week weer een koudegolf. De temperatuur was een paar dagen net boven het vriespunt. In Laos, noord van ons, hadden ze weer sneeuw. Het koude seizoen was twee maanden weggebleven maar kwam verraderlijk. Eerst 6 dagen, een paar weken geleden. Maar we hadden de bonen en het graan nog niet gezaaid. Ik vond het heel erg voor de kinderen en de ouderen. We deelden dekens en jassen uit voor zover we konden maar er zijn zo veel ouderen en armen in dit gebied, dat we niet alle dorpen konden bereiken.

De activiteiten rond de verwarring en het gekkenwerk rond het eindejaar rapport zijn achter de rug. De rakkers zijn terug op school, Godzijdank en nu hebben we tijd om te inventariseren wat we het laatste jaar hebben bereikt, en wat we moeten doen om een paar fouten te herstellen. Dit is het Jaar van de Aap, wat dit ook moge betekenen. Er zijn dingen en ongelukken etc. uit het afgelopen jaar, waarvan we hopen dat ze achter ons liggen en nooit meer terug komen.

De oudere kinderen, die volgend jaar naar de middelbare school gaan, buigen zich over hun boeken om goede cijfers te halen. Sommigen doen al toelatings examens. Zes meisjes van ons huis in Viengkuk, die klaar zijn met de onderbouw, gaan naar hogere klassen. Ze verhuizen naar Nazareth Huis in Don Wai en gaan naar de bovenbouw of beroepsonderwijs in de stad Nong Khai, ongeveer 15 mijl naar het noorden. Er gaan dit jaar drie jongens van Sarnelli naar de middelbare school.

In het House of Hope, nemen onze 3 jonge moeders ook besluiten. Eén meisje, met het Aids virus heeft besloten met haar baby naar haar moeder te gaan. We zullen haar financieel steunen om een baan te vinden zodat ze voor zichzelf en haar baby kan zorgen. Ik geloof dat ze een vriend heeft, de sperma donor voor haar baby. De andere 2 meisjes, allebei in de onderbouw, heten allebei “Pla” ( Vis, we noemen ze Grote Vis en Kleine Vis) veranderen hopelijk van school en gaan verder leren wanneer de school weer begint in mei. We zullen ze gedurende hun verdere studie steunen. Eén meisje, 14, heeft niemand behalve een overgrootmoeder, die echt oud, ziek en zwak is. Geen van deze meisjes wil hun baby opvoeden. Ze zijn beiden ook te onvolwassen en te jong om hun baby groot te brengen. Over een paar weken krijgen we er weer een baby bij. Ze wordt geboren bij een blinde vrouw met aids, die bij ons is geweest, ze heet Tadum.

Op de boerderij hebben we te veel vette varkens en we gaan er een paar verkopen. We hadden voldoende kopers omdat het Chinese Nieuwjaar gevierd werd. Onze koeien beginnen te kalven, en de eerste die geboren werd dit jaar, was een vaars, dat is goed. We zijn nog niet begonnen met vissen uit onze vijvers omdat de kinderen nog steeds de vis eten, die we vorig jaar hebben ingevroren We moeten misschien ook vis gaan verkopen. Onze vijvers zijn goed voorzien.

Vorig jaar hadden we problemen met de belasting. De Belastingdienst wil belasting gaan heffen op geld dat vanuit de V.S. naar Sarnelli komt. Ik heb geld gereserveerd sinds oktober. Ik moest allemaal verschillende formulieren invullen. Ik heb de dame met de varkensogen verteld dat de regering ons niet met één shekel helpt, terwijl we officieel deel uit maken van de Afdeling Welzijn van Nongkhai. Ik hoop dat deze boeven vertrekken en ons met rust laten.

Weer bedankt voor uw vrijgevigheid en vriendelijkheid voor onze kinderen. Op dit moment hebben we er 164. De aantallen lopen terug als de kinderen slagen op de middelbare school en stijgt weer als er kleintjes naar Sarnelli worden gebracht om een nieuw leven te beginnen. Moge de goede God u zegenen.

Fr. Mike

 

Studenten van de Khonkaen universiteit op bezoek bij Sarnelli.

 

 

Goy, Awn and Father Ole.