Een sprookje: Gan en Tha
Op vrijdagochtend, 18 september, kreeg mevrouw Gung van Sarnelli House een vreemd telefoontje. Een vrouwenstem informeerde of er een meisje dat Gan heette bij ons woonde.
( Op vrijdag de 18e vierde Gan haar 13e verjaardag). Gung zei: ja dat klopt en de belster brak van blijdschap in snikken uit. Het bleek dat Gan een lang geleden kwijt geraakte zus had .
Maar laten we terug gaan naar het begin. In het jaar 2001 waren er drie kleine meisjes in het nieuws. Ten zuiden van Udorn heeft de Thaise regering een weeshuis voor meisjes. Die lente moesten er drie meisjes voor het eerst naar school. Wanphen was acht; Gaew 6 en Gan 5 jaar. Zij waren wees en alle drie HIV positief. De school was in het dorp Khao San en de dorpelingen zworen hen de toegang te verhinderen. De onderwijzers steunden de dorpelingen.
De Gouverneur van de provincie Udonthani stuurde politie om af te dwingen dat deze kinderen werd toegestaan naar school te gaan. Op de ochtend dat de school open ging werden de meisjes en hun politie escorte de weg versperd door stenen en vuilnis. Het nationale TV nieuws toonde terughoudende politie, dorpelingen met van haat vertrokken gezichten en drie uiterst bange meisjes. De volgende dag probeerde de Gouverneur het opnieuw en deze keer werden de meisjes weer begroet door flessen, stenen en huisvuil. Op de derde dag kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik de drie meisjes op wilde nemen. Ik ging direct akkoord maar op één voorwaarde. Journalisten en het uitschot van Khao San mochten niet weten waar de meisjes heen gingen.
De meisjes kwamen en zij waren bang van mij en durfden niet te proberen om weer naar school te gaan. Zuster Godzilla was het hoofd van de Katholieke Rosario school en ging ermee akkoord dat de meisjes kwamen zolang ze geen tekenen van Aids vertoonden.
Vandaag de dag zijn de drie meisjes gelukkig, gezond (ook al moeten ze anti-retrovirale medicijnen gebruiken) en wonen ze in Nazareth House, waar geïnfecteerde en niet geïnfecteerde tienermeisjes gelukkig samen wonen. Zij gaan met hun vriendinnen naar school en gaan samen op excursies.
Terug naar zaterdagmorgen, 19 september. Gan kon zich werkelijk geen zuster herinneren. Gan had alle herinneringen van haar leven voor haar komst naar Sarnelli uit haar geheugen gewist. Het meisje dat ons belde zei ons dat ze uit Bangkok zou komen met de ochtend bus. Ze zou een witte reistas hebben en een grote teddy beer voor Gan. Toen de oudere zuster, Tha (echte naam Narirat) Gan zag rende zij huilend op haar af en omarmde haar. Gan leek tamelijk ongemakkelijk en verlegen. Het duurde een dag voordat zij werkelijk met elkaar spraken en later kon ik informatie verzamelen over hun leven. Gan is nu 13 en Tha is 24. Toen de moeder stierf stuurde een slechte tante Gan (toen 3 jaar ) naar het regeringsweeshuis en vertelde later tegen iedereen dat Gan gestorven was. Tha kon de misstanden thuis niet verdragen en ging op 14 jarige leeftijd werken in Bangkok voor 500 bath per maand ($ 10).
Later ontmoette ze een heel aardige jongen uit Yasoton en zij trouwden en nu werken zij in een fabriek waar ze schoonheidsproducten maken van kruiden uit wortels en bladeren Hij verdient meer dan $ 300 per maand en Tha verdient $ 250 . Zij wonen bij haar man’s moeder, een aardige dame, die ook parttime in de fabriek werkt en hen helpt om voor hun éénjarige zoon te zorgen. Tha kon nooit echt geloven dat Gan dood was en kwam, door gebruikte maken van internet, Gan op het spoor in het weeshuis en uiteindelijk in Sarnelli House. Vóór ze terug ging naar Bangkok vroeg Tha aan Gan om bij hun te komen wonen. Gan zei dat ze op bezoek zou gaan maar ze blijft in Nazareth House om bij Father te zijn. En daarom, mijn vrienden, loopt deze oude man rond, zo trots als een pauw maar ook gelukkig dat Gan familie heeft die van haar houden en haar koesteren.
Fr. Mike