Mair Wan

Anna Nuwan Beng-In,  Yai en Mair Wan (1954-2019)

Sarnelli Huis verloor op 20 september haar beste huismoeder. Yai (Oma) Wan was een een rustige, goed gehumeurde dame, verantwoordelijk voor onze 23 meisjes in het Jan en Oscar Huis. Zij was iemand die door iedereen beschouwd werd als vanzelfsprekendheid. Zij en haar meisjes onderhielden de groentetuin en kweekten paddenstoelen. Ze hield de graanschuur voor rijst in de gaten. Ze zorgde ervoor dat er geen natte of vochtige rijst in de schuur gebracht werd, wat veel van de opgeslagen rijst bedorven zou hebben. Zij nam meisjes op die moeilijkheden hadden in onze andere twee huizen. De huismoeders daar zouden proberen onrustige, boze, opstandige meisjes te weigeren. Wan accepteerde hen en al deze meisjes kalmeerden en koesterden zich aan haar liefde en zorg. Wan had de minste school-opleiding van alle hoofd-huismoeders, maar ze stak met kop en schouders boven hen uit voor wat betreft de omgang met misbruikte, boze, afgewezen kinderen.

mair-wan-1-2

Ongeveer twee weken voor ze overleed klaagde ze een beetje over een acute indigestie. Wan ging naar het Provinciale ziekenhuis van Nonkhai en men ontdekte verstopte aderen naar haar hart. Ze werd naar de hartafdeling van het ziekenhuis van Udon gebracht, waar ze werd gedotterd. Maar Wan’s diabetes stak de kop op en haar nieren faalden. Haar bloeddruk was laag en ze stierf tijdens de dialyse. Twee weken eerder, direct na haar hart-operatie, ging ik naar Udon om haar de Zieken Zalving te geven. Ze keek me aan, kneep in mijn hand en had tranen in haar ogen. Wan was nog nooit in een ziekenhuis geweest en de verschillende behandelingen die ze moest doorstaan moeten verschrikkelijk geweest zijn voor haar. Op 20 september ging ik terug naar Udon terwijl ze haar de dialyse gaven. Voor ik Udon verliet om terug te gaan naar Sarnelli belden Wan’s dochters om te zeggen dat haar hart het had opgegeven, dus haastte ik mij terug: Op dat moment was ze in vrede met de Heer. Ik denk dat de kinderen, die bij ons zijn geweest en gestorven zijn, haar ere escorte naar de troon van God waren. Tijdens de eerste nachtwake, braken Fr. Ole en ik verschillende keren in huilen uit tijdens de Mis. De tweede nacht van de wake en de dag van de begrafenis verschenen alle jonge mensen die kinderen waren geweest onder de zorg van Wan. Ik heb haar begraven op het kinderkerkhof tussen de kleintjes die ze had verzorgd en bij hen had gezeten tijdens hun lijden en overlijden, terwijl ze rouwde om hen allemaal. Tijdens Wan’s wake en begrafenis was het onze beurt voor leed en verlies met overvloedige tranen, in het bijzonder haar meisjes van Jan&Oscar. Voor de meeste meisjes voelde het of ze opnieuw wees waren geworden en ze huilden bittere tranen.

Wan begon 26 jaar geleden voor mij te werken, toen ik was benoemd tot rector van de gemeenschap en beginnend hoofd van de Novices van het St.Alphonsus klooster in Nongkhai, Ze kwam bij mij om te koken voor de groep van priesters en novices. Toen ik begon met het opnemen van kleine kinderen die waren verlaten, en in sommige gevallen al ziek waren van aids, waren het Wan en haar nicht Peh (die bij Wan kwam om te helpen bij het koken en wassen) die een plaatsje voor hen vonden om te slapen. De eerste twee in de steek gelaten meisjes waren Miss Noon, 6 jaar en haar nichtje van 3 Haew. Noon wordt nu de hoofd- moeder in Jan&Oscar, na met de kinderen te hebben gewerkt en onschatbare training van Wan te hebben ontvangen. Haew is net klaar met “college” en heeft geleerd voor sport lerares. Ze is te laat geslaagd om voor dit jaar nog op een baan te kunnen solliciteren, ze is 23 en mijn privé-chauffeur.

Alstublieft, bid voor Yai Wan en de kinderen die zij achter liet.

Dankbaar