Maart 2017
Ik moet me verontschuldigen dat ik zo traag ben met mijn maandelijkse brief aan jullie. Maar ik schrijf nu tragisch nieuws. Twee en een half jaar geleden hebben we een meisje, Muay, opgenomen met het syndroom van Down. Ze is op drie maart overleden in het provinciale ziekenhuis van Nongkhai. Ze had een ontsteking die een longontsteking heeft veroorzaakt en haar hart en longen hielden er binnen 3 dagen mee op. Toen ik hoorde hoe slecht het met haar ging ben, samen met Fr. Ole en de verpleegster Kate bij haar op bezoek geweest. Tijdens ons bezoek kreeg ik een natte doek en heb ik haar gedoopt. (Muah ging altijd in de rij staan bij de Katholieke kinderen om de communie te ontvangen). Volgende maand zou ze 17 jaar zijn geworden. Na twee avonden met wakes en missen met de kinderen en het personeel hielden we haar begrafenis mis op zondagmorgen 5 maart. Het was een droevige, droevige dag.
 |
 |
Toen Muay bij ons kwam had ze geen geboortebewijs en kenden zelfs haar achternaam niet. Een paar overheidsdienaren wisten na hardnekkig zoeken haar ouders op te sporen, die waren gescheiden en hertrouwd en uit het dorp van Muay vertrokken. Muay werd heel slecht behandeld door haar grootvader. Wij hebben haar toen opgenomen. Zij had TB door ondervoeding en toen ze genezen was van de TB werd ze nog steeds ziek van elke kleinigheid. We hadden het geluk een school in de buurt te vinden waar één van de onderwijzers opgeleid was om kinderen met het syndroom van Down te helpen. Ze was een ondeugend, sprankelend meisje en we missen haar gevoel voor humor en streken heel erg.
 |
 |
Meer dan 50 jaar geleden, op het grootseminarie Lac LaBelle, Oconomowoc, WI. Noemden we februari de “tunnelmaand”. Maart was nog erger. Het weer was verschrikkelijk: het ijs op het meer was slecht, dus we konden geen hockey spelen. Overal bergen vieze sneeuw. Het was Vastentijd met strenge regels. En ik kreeg een lijst met berichten die kinderen aan God hadden geschreven. Eén van hen schreef:” God maak alstublieft een feest tussen Kerstmis en Pasen. Nu zit daar niets goeds tussen. Tot dusver hebben we twee aanvullingen deze maand in onze baby groep. Eén is het twee jaar oude jongetje “Ball” en zijn zusje van 4 maanden “Gam Boom”. Veel van de kinderen zijn verkouden dus we proberen er voor te zorgen dat geen van de baby’s een ziekte oploopt. De gulzige kleine pups drinken iedere dag veel melk en worden dik, ze lijken allemaal op Winston Churchill.
We gaan snel beginnen met een experimentele boerderij op een stuk eigendom van 12 rai, gesponsord door Stichting Vrienden van Sarnelli Nederland. Er komen daar 4 huizen voor de jongens en de directeur. Ons grootste probleem nu is elektriciteit. We zijn bezig met het bouwen van een appartement met 4 kamers voor onze meisjes met aids die geestelijk wat langzamer zijn door de ARV medicijnen. Zij zullen blijven en voor ons werken, en ze worden betaald.
We waarderen de goedheid en de belangstelling voor Sarnelli en de kinderen van iedereen. Moge de Goede God en zijn Moeder u en de uwen iedere dag zegenen en beschermen.
Dank u,
Fr. Mike
 |
 |
VERSLAG ACTIVITEITEN BEZOEK LEON & HENRIETTE AAN SARNELLI MAART 2017
Een beetje laat maar door eerdere problemen en nog niet helaas opgelost onderstaand verslag.
Zeker voor de mensen zonder facebook hierbij nog een kort verslag zoals gezegd van ons bezoek in maart aan Sarnelli.
Het voelt iedere keer meer als een tweede thuiskomen wanneer we over de rode gravelstraten van Don Wai binnenrijden. Het was de laatste week van school voor de kinderen alvorens de grote vakantie gaat beginnen. Inderdaad een 5-tal maanden eerder dan bij ons. En de laatste zaterdag van het schooljaar zijn natuurlijk de uitreiking van de diploma’s voor alle geslaagden. Deze keer van Sarnelli een totaal van 21 jongens en meisjes. Een waar feest, veel zang en dansen en dan eindelijk het diploma. Wij mogen dan als ouders fungeren voor een aantal kinderen van Sarnelli om na uitreiking van hun diploma hen te mogen feliciteren en bloemen uit te reiken.
 |
 |
 |
 |
Dan weten ze me altijd te vinden wanneer er iets kapot gaat. Zo ook deze keer weer, een vrij nieuwe mix/mengmachine van de bakkerij had een gebroken arm en de fiets van de “grootste boef” bij Sarnelli had zijn ketting gebroken en kon daarom niet meer op pad!! Geen probleem, Leon fix het wel.
 |
 |
Verder krijgt het zwembad een grote beurt , wat ook wel noodzakelijk is na een vier maanden wintertijd niet gebruikt te zijn. Kinderen kunnen niet wachten tot het zwembad klaar is om dan iedere middag weer te kunnen genieten van het bad.
 |
 |
Dan hebben we ook samen met de architect en Father Mike het stuk land bezocht waar het nieuwe project van onze stichting de “leerboerderij” gebouwd gaat worden. Uiteindelijk hebben we besloten om het bestaande plan iets uit te breiden en op begane grond ook nog een kantoorgedeelte met administratie, opslag e.d. te maken. Het wordt een prachtig gebouw met vele mogelijkheden. Van hieruit zal alles gecoördineerd gaan worden. De begeleider, kantoor enz. wordt hier gevestigd.
 |
 |
Hieromheen zullen een aantal units gebouwd gaan worden waar de jongens dan zoveel mogelijk zelfstandig gaan wonen en werken. Oudere jongens die door hun verleden,voornamelijk aids, achterstand hebben opgelopen of andere lichamelijke problemen hebben en daardoor moeilijk in de maatschappij kunnen terugkeren. Hier proberen ze het boerenbedrijf te leren o.a. rijst verbouwen, groente en fruit, kippen, varkens, vissen enz.
Inmiddels zijn de eerste activiteiten gestart zoals het uitzetten van de bouw, betonijzers aanvoeren en constructies maken. Heel veel handwerk en op de manier zoals wij het tientallen jaren eerder ook deden met wel veel kwaliteit en degelijkheid.
 |
 |
 |
 |
Ook worden iedere keer met de vakanties de kinderen extra verwend. De grotere gaan meestal ergens barbecueen , met de kleinere gaan ze vaak naar de “grote stad Nongkhai” alwaar eenieder een beetje geld krijgt en in de supermarkt wat voor hun eigen kunnen kopen. Vervolgens natuurlijk ook een hapje eten en dan wordt dan vaak pizza’s of KFC. Daarna naar het speelpaleis en als laatste een ijsje eten. Prachtig om te zien hoe de kinderen van deze normale dingen zo ontzettend kunnen genieten.
 |
 |
Verder gaan we ook altijd een dag mee met het outreach programma. Sarnelli ondersteunt een twintigtal zeer arme gezinnen die vaak onder erbarmelijke omstandigheden moeten leven. Rijst, medicijnen, voedsel enz. worden uitgedeeld. Bij ons vorig bezoek aan een jongeman met het downsyndroom, vernamen wij dat zijn grootste wens was een telefoon waar je over kon vegen. We beloofden hem bij ons volgende bezoek een mee te brengen. Thuis had ik nog een Samsung S4 liggen. Deze hadden wij hem verpakt als kado gegeven. Geweldig om te zien hoe blij hij was. Hij kon nu foto’s maken, spelletjes doen en straks misschien ook bellen!!
 |
 |
Het House of Hope waar de allerkleinste tot ongeveer 4 jaar verblijven is een van de favorieten van Henriette. De oppasmoeders komen natuurlijk handen tekort om deze boefjes in toom te houden. Deze keer waren genoeg volunteers die een handje konden helpen. En de kleine Nuna verblijft er ook nog altijd. Ze is inmiddels al 7 jaar maar ziet ieder jaar beter uit.
 |
 |
De weken zijn weer omgevlogen en met een voldaan en heerlijk gevoel zijn we weer huiswaarts gegaan en alweer uitkijkend naar ons volgende bezoek. Deze keer werden we afgelost door Ben & Angelique die ons verder op de hoogte houden van hun belevenissen met de kinderen en ook ons project op de voet kunnen volgen.
Leon & Henriette
