JUNI 2009 – NIEUWSBRIEF FATHER MIKE
Ik heb eerder geschreven over een schattig meisje “Bomb”. Bomb kwam, verscheidene maanden geleden, met haar behoeftige, AIDS geïnfecteerde moeder. Zij woonden echt in een varkenskot en Bomb had AIDS, herpes in de mond en TB van de lymfe klier aan de rechterkant van haar hals. Met Bomb gaat het nu veel beter. Ze heeft geen verband om haar hals meer nodig en ze eet heel veel fruit om de TB te bestrijden. Ze komt aan. Het meisje eet als een wolf! De herpes in de mond is weg en de ARV medicijnen tegen AIDS schijnen aan te slaan. Zij is niet meer zo verlegen en binnenkort wordt ze uit quarantaine ontslagen.
De vier nieuwe meisjes van het OUTREACH programma aan de rivier zijn op de middelbare school en het gaat goed met hen, hoewel één meisje een jongen uit haar klas werkelijk in elkaar heeft geslagen, die tegen haar over haar AIDS begon. De nonnen hebben me op het matje geroepen ( de familie van de lafaard had geklaagd) en ik heb hun gezegd dat wanneer ik op de middelbare school door een meisje in elkaar zou zijn geslagen, ik mijn mond dicht zou houden en zou hopen dat niemand er achter kwam.
Drie meisjes zijn naar de kleuterschool gegaan ( ze zijn 3 jaar) en één van hen huilt de de hele weg naar school, gaat dan rustig zitten en speelt de hele dag en komt moe en gelukkig thuis. Daarna is het iedere morgen hetzelfde liedje. Ik noem haar de Baby Buffel omdat ze zo’n geluid maakt.
Eind mei hebben we 14 tiener jongens met AIDS verhuisd naar hun nieuwe tehuis in het Jan & Oscar gebouw (Jan en Oscar waren twee Zwitserse jongens die zijn verdronken tijdens de tsunami enkele jaren geleden, hun moeder heeft een fonds gesticht in hun naam en gaf ons een schenking om een tehuis te bouwen voor tiener jongens met AIDS).
Ik zou met iemand hebben moeten spreken over de moesson regens en de noodzaak van een pannendak omdat de zwarte smurrie die we erop hadden overal heen liep. Er is een tractor gekomen om de zwarte smurrie te egaliseren, hij brak een drainagepijp die het overigens toch niet deed. Sindsdien hebben we irrigatiesleuven gegraven, de weg opgehoogd en twee putten gemaakt om het water weg te laten lopen. Aldoende leert men. Uiteindelijk hebben we zoden gelegd en bomen en struiken geplant. Ik zal iemand de foto’s op onze website laten zetten.
Maanden geleden kregen we van het ministerie van welzijn Puen, een jongetje. Het was een leuk klein kereltje, met AIDS maar gezond genoeg. Hij vroeg altijd naar zijn moeder. Hij was een triest wanhopig jongetje. In juni kwam deze vrouw, die half Amerikaanse, half Thais is. Ze heeft geen AIDS, hoewel ze gedurende korte tijd samenwoonde met Puens vader, nadat de echte moeder was gestorven. Zij adopteerde Puen en vroeg een vriend om voor Puen te zorgen en ging naar Bangkok om in een ziekenhuis te werken. Toen ze terug kwam om Puen op te halen was hij weg. De vriend bleek achteraf geen vriend. Puen’s gezicht klaarde op toen hij haar zag. Hij heeft een klein broertje en ze zijn weer samen met zijn drieën. Zij heeft een goed salaris en werkt als verpleegster in een verpleeghuis voor ouderen.
In de tussentijd hebben we een nieuwe jongen met AIDS opgenomen met de bijnaam “Coke”. Zijn familie heeft hem een paar maanden geleden gedumpt. Die avond, toen de kinderen zaten te eten, zat het arme kind, duidelijk eenzaam en gekweld, naar zijn eten te staren. Nu gaat hij naar school en is bezig zich aan te passen. Maar mijn hart gaat echt uit naar kinderen zoals hij. Het doet mij echt pijn als er één niet alleen ziek is, maar werkelijk uit zijn huis is gegooid en kennis maakt met herrie makende kinderen zoals de onzen. Het feit dat dit hen allemaal overkomt, maakt het niet gemakkelijker.
Er wonen nu 148 kinderen en tieners in onze 6 huizen. Sarnelli House is nu het thuis voor kleine mensjes met AIDS; 20 jongens en 18 meisjes. Nazareth House voor tienermeisjes
( gemengd, maar de meesten hebben AIDS) heeft 20 meisjes. St. Patrick’s Home voor jongens heeft 22 jongens; 3 van hen gaan naar de universiteit. Het Jan & Oscar gebouw huisvest 14 oudere jongens met AIDS. House of Hope heeft 19 babies, peuters en rakkertjes op de kleuterschool Onze Lady of Refuge heeft 28 meisjes die naar de Rosario school gaan en 17 oudere meisjes gaan naar de universiteit of vakopleidingen.
En ze blijven komen. Gewoonlijk druppelen ze één voor één binnen, vaak binnengebracht door overheids welzijns organisaties. De enige hulp die we van de Thaise regering krijgen is gratis antivirus medicijnen tegen AIDS. Sommige bloedonderzoeken zijn gratis, andere niet. Wanneer het virus begint te muteren moeten we voor de medicijnen betalen totdat we op een van de “experimentele” lijsten van de medicijnen producerende bedrijven kunnen komen. Hier in het kleine gehucht Don Wai zijn we een soort van “uit het oog, uit het hart”
We zijn in staat om kinderen op te nemen en arme boeren en prostituees te behandelen dank zij mensen als jullie. Ik twijfel er niet aan dat we over tien jaar nog steeds van de ene ramp naar de andere zullen gaan en naar fondsen zullen zoeken om mensen te helpen. Ik ben 71 jaar en tegen die tijd waarschijnlijk over de rand van een rolstoel aan het kwijlen, maar er zullen nog steeds nieuwe kinderen en babies komen.
We hebben rijstvelden en tuinen gekocht en een boomgaard voor fruit aangeplant. We hebben land nodig voor sommige AIDS geïnfecteerde kinderen die of invalide of mentaal niet in staat zijn voor zichzelf te zorgen in de wereld van alle dag. Wanneer jullie dit lezen ben ik in de V.S. mensen aan het lastig vallen met mijn tinnen beker voor geld om meer land te kopen, zodat deze boeren van de toekomst varkens en kippen en eenden kunnen houden, en visvijvers en rijstvelden hebben. Een paar van onze kinderen zijn briljant. Ons oudste meisje, Ying, heeft AIDS maar zit op kostschool met twee andere meisjes van ons programma. Tadum is blind maar gaat naar een Braille school en leert Engels. Miss Soi, Man U en Kiet zijn verminkt door AIDS maar strompelen naar de kleuterschool, blij bij hun vriendjes te zijn. Het maakt me boos en doet me pijn om te zien dat een paar van de kinderen huilend thuis komen omdat een leraar of een andere leerling hen beledigt en bespot als zij tekenen van AIDS vertonen. Maar het leven is niet eerlijk en zij leren voor elkaar op te komen, zelfs als het betekent om gestraft te worden omdat ze van zich afslaan.
Een fijne zomer ( behalve voor onze Australische vrienden, die winter krijgen ! ) God zegene u allen !
Fr. Mike
